جلیل فخرایی/
رضا مهربان نژاد، متخلص به «یاور» در سال ۱۳۴۰ دیده به جهان گشود. وی در کودکی مادر خود را از دست داد. پدرش کشاورز بود. او در رشته تکنسین برق تحصیلات خود را به اتمام رساند و از ۲۰ سالگی به شعر و شاعری روی آورد و اشعار بسیاری از خود برجا گذاشته که به چاپ نرسید.
وی در موضوعات حماسی، آیینی و در گونه‌های مختلف از جمله اجتماعی و طنز شعر سرود. همراهی و حضوری تأثیرگذار در انجمن‌های شعری ارادت در بنیاد امام رضا(ع)، انجمن شعر رضوی حرم مطهر حضرت ثامن‌الحجج علی‌بن‌موسی‌الرضا(ع)، نشست هفتگی شعر و ترانه، ارغوان، داش آقا، شعر خیابان، انجمن ادبی سهیل، پاتوق شعر و حوزه هنری داشت و شاعر جمعیت انسانی کنگره ۶۰ بود.
مهربان‌نژاد همچنین در عرصه ورزش باستانی فعالیت داشت و در نهایت ششم تیر در سن ۵۹ سالگی به دلیل بیماری سرطان و پس از مدتی تحمل رنج بیماری دیده از جهان فرو بست. با هم یکی از اشعار او را می‌خوانیم:
با عشق رضا شاه خراسان چه خوش است
زین موهبت خدا به ایران چه خوش است
در درگه او غلامند افراد شهیر
میران شده خادم چو غلامان چه خوش است
آن ضامن آهو که رئوف است و ولی
در ملک خراسان شده سلطان چه خوش است
آنگه که شتر رمیده از تیغ ذبیح
خود را به حرم رسانده لرزان چه خوش است
نادم ز گنه در حرمش توبه کند
شرمنده مولا و پشیمان چه خوش است
با یک نظرش صراط حق پیشه کند
با عشق علی پیرو قرآن چه خوش است
در بارگهش دخیل عاجز و مریض
حاجت بگرفته گشته درمان چه خوش است
از درگه او رسیده مسکین به نوا
با ثروت و اموال فراوان چه خوش است
زان مفتخرم شبی شوم خادم شه
در خدمت زائران ایشان چه خوش است
بنمای زیارتش که با معرفت است
محشر به شفاعت شوی شادان چه خوش است
در وصف امام خود تو نادانی رضا
یک‌دم نظرش بر من نادان چه خوش است
توفیقی عطا و مهربان شعری سرود
جوشد ز درون و گشته آسان چه خوش است
نظر شما